مدیریت پایدار منابع آب، با هدف بهرهبرداری بهینه از منابع و تأمین امنیت غذایی، از چالشهای اساسی در بخش کشاورزی محسوب میشود. این پژوهش با هدف ارائه مدلی مفهومی برای مدیریت عرضه و تقاضای آب کشاورزی، به تحلیل نقاط قوت، ضعف، فرصتها و تهدیدهای موجود در محدوده مطالعاتی پرداخته است. تحلیل مکانی عوامل داخلی و خارجی، با استفاده از مدل SWOT و رویکرد تصمیمگیری چندمعیاره، انجام شد. برای اولویتبندی راهبردها، از ترکیب فرآیند تحلیل سلسلهمراتبی (AHP) و روش تاپسیس در محیط فازی بهره گرفته شد. دادههای مورد نیاز از طریق توزیع ۳۰ پرسشنامه میان مدیران، کارشناسان و بهرهبرداران منتخب، به روش نمونهگیری هدفمند گردآوری و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که امتیاز نهایی عوامل داخلی 9/2 و عوامل خارجی 73/2 است. بر این اساس، راهبردهای تهاجمی (SO) و ترکیبی از راهبردهای سازهای و غیرسازهای (SO، ST و WO) در اولویت قرار دارند. مهمترین راهبردهای پیشنهادی شامل توسعه و بهسازی ساختار فیزیکی سامانه، بهبود مدیریت بهرهبرداری و نگهداری، مدیریت زیستمحیطی و استفاده از منابع داخلی آب است. همچنین مشخص شد که حجم سالانه آب مصرفی اراضی آبی منطقه حدود 8/1 میلیارد مترمکعب است که ۹۵ درصد آن از منابع سطحی تأمین میشود. یافتهها، راهکارهای مؤثری برای اجرای مدیریت پایدار منابع آب در مقیاسهای بزرگ ارائه میکند.
آل محمد, سیده و بویری ده شیخ, زهرا . (1403). تعیین اولویتهای راهبردی و رویکرد مدیریت کیفیت آب شرب در مناطق روستایی. حکمرانی منابع طبیعی, 1(4), 301-318. doi: 10.22059/jnrg.2025.392142.1029
MLA
آل محمد, سیده , و بویری ده شیخ, زهرا . "تعیین اولویتهای راهبردی و رویکرد مدیریت کیفیت آب شرب در مناطق روستایی", حکمرانی منابع طبیعی, 1, 4, 1403, 301-318. doi: 10.22059/jnrg.2025.392142.1029
HARVARD
آل محمد, سیده, بویری ده شیخ, زهرا. (1403). 'تعیین اولویتهای راهبردی و رویکرد مدیریت کیفیت آب شرب در مناطق روستایی', حکمرانی منابع طبیعی, 1(4), pp. 301-318. doi: 10.22059/jnrg.2025.392142.1029
CHICAGO
سیده آل محمد و زهرا بویری ده شیخ, "تعیین اولویتهای راهبردی و رویکرد مدیریت کیفیت آب شرب در مناطق روستایی," حکمرانی منابع طبیعی, 1 4 (1403): 301-318, doi: 10.22059/jnrg.2025.392142.1029
VANCOUVER
آل محمد, سیده, بویری ده شیخ, زهرا. تعیین اولویتهای راهبردی و رویکرد مدیریت کیفیت آب شرب در مناطق روستایی. حکمرانی منابع طبیعی, 1403; 1(4): 301-318. doi: 10.22059/jnrg.2025.392142.1029